Bämsen-Musikpries geiht an de Tüdelband

Verleden Sünndagmorgen is de Bämsen-Musik-Pries in’t Kurhuus in Bamsen utgeven worrn. Kregen hett em de dat Hamborger Platt-Pop-Duo “Die Tüdelband”.
De Leiter vun’t ZfN hett de Laudatio op jüm hollen. De ganze Text vun de Reed künnt ji hier lesen.

Estemeerte Daams un Herrn, Leve Tüdelband

Immer wieder kommen Leute nach den Auftritten zu uns, die sowas sagen wie: “Das ist ja ein Zufall: Da gibt es so ein plattdeutsches Lied, warten Sie mal ‘An de Eck steiht en Jung mit’n Tüdelband…’, kennen Sie das? “Ich würde meine ganze Abendgage dafür hergeben, wenn Mire ein Mal darauf richtig glaubhaft sagen würde: “Nee, dor heff ik jo noch nienich wat vun höört. Wat is dat denn för en Leed? Wokeen hett dat sungen?”

Ik glööv, dat se sik düssen besünner Namen an’n Anfang annahmen hett. Dor hett se sachts fakener mal över nadacht. De Tüdelband ut Hamborg.
Man över dat Tüdelband un dat Woortspeel, wat dor achtersteken deit, sünd se twüschentiets ok wiet rut. Ok dorwegen, wieldat se keen Afklatsch sünd. Keen Cover oder namaakten Kraam. De Tüdelband is originaal un maakt ehr egen Sound. Platt-Pop nöömt se dat. Un de is goot un handmade. Na all Regeln vun de Kunst. Lehrt hebbt de Bandmatens dat nämlich beide – un dat richtig solide.
Pop?, kunnst du nu seggen. Dat is doch licht un gefällig. Easy listening. Jo, dat gifft dat ok bi de Tüdelband. Man dat is en Deel vun’t Ganze un lang nich allens.
Ik mutt dorto en beten uthalen, denn ik kenn de Tüdelband al lang. Vör över 10 Johr, na egen Angaven weer dat dat drütte Kunzert, wat se överhaupt speelt hebbt, sünd wi uns bemött. Dormols noch mit veer Lüüd in de Band. De anner beiden Matens mussen se tietwies sogor ganz ut Amsterdam inflegen. Al lang ok hebbt se den Club överlebt, in den se optreden sünd – dat weer Foolsgarden in’t Hamborger Schanzenviddel.
Un jüst denn, bi Optritt Nummer dree, hebbt se al en frischen Dreih rinbröcht. Se hebbt – wohrschienlich noch ut Versehn – Themen sett, de dat in de plattdüütsche Musikszene vörher so nich geven hett. Un dat leeg toeerst an jümehr Texten. So unbedarf as se to Anfang an de plattdüütsche Grammatik un Utspraak rangahn sünd, so wenig bang sünd se vör “moderne”, een schull middewiel beter seggen “normale” Themen west.
Ik will blots een Bispeel nömen: Ganz sülvstverständlich löppt jüm “Uwe” ut Ferrer un Verstärker. Ganz blangenbi vertellt se ut den Blickwinkel vun en junge Fru de Geschicht, woans de sik in en Keerl verkeken hett. Op de Arbeit kann se sik op nix mehr besinnen. Se hett den Kopp vull mit Ideen, wat se allens mit em opstellen wöör – wenn, jo, wenn he man blots ok wull.  Aver “So’n Schietdreck, Uwe steiht op Jungs”, kriegt wi denn to weten. In’t 21. Johrhunnert keen ganz so grote Riesen-Affäre mehr, kunnst dinken. Aver in de plattdüütsch Musik hett dat dat ganz eenfach noch nich geven. De Tüdelband moderniseert se sodennig – as en Oort “Sekundärnutzen”, ahn groot Bohai dorvun to maken. Un dat Publikum wippt eenfach mit.
Se söökt sik ehr Themen ut un de sünd as se sünd: En anner geiht so: Ach, Kinners, is doch schietegal, wo een vun wegkümmt: Hamborg, Tor zur Welt!,heet dat bi jüm toletzt vun dat Tüdelband-Originaal. Dor stickt keen Masterplaan dorachter. Se maakt dat so licht weg – ganz easy even. Un jüst so licht spölt se ehr Themen bi ehr Kunzerten eenfach so in de Schüünpartys, de Glückborger Heringsdaag un in den Döörpskröög vun Handewitt bet Haren Ems mit rin – jüst so as in de Hamborger Clubs.
Hier en lütten Exkurs:
Plattdüütsch Musik is öftmals noch jümmers en linguale Strakelzoo un vele Songs sünd de harmlosen lütt Kuscheldeerten borbinnen to’n Eien un ton’n Wohlföhlen. Heimelig un jichtenswo goot föhlt de sik an. Dorbi geiht geern mal koppeister, dat de Spraak ok dat Leven vun hüüt afbillen schull un kann . Potenziell stickt dor also wat anners binnen as – un hier müch ik geern mien Kollegen Jan Graf zitieren “ooltbackschen Regionkitsch”. Kloor, wi hier in düssen Kring weet dat un sünd uns dor woll ok all üm eenig. Man de Tüdelband geiht rut, över Land un verbreedt dat ok – mischt sik mit ehr Leder in  – un ünner de Lüüd.
Na mien Menen hett de plattdüütsch Musikszene de Tüdelband en Modernisierungsschubs to verdanken, de al lang mal anstünn.
Bi jümehr Överlandpartien mööt se natürlich ok insteken: Düsse Klassiker sünd ehr true Begleiters:
“Was ihr da singt, das ist ja gar kein richtiges Plattdeutsch. Mein Vater, (wahlwies Onkel, Opa) hat das immer ganz anders gesagt”. Geern kümmt düsse Warnhenwies denn ok – jüst so as dat Zitat – op Hoochdüütsch. Beter doodblieven un utstarven, un dorför jümmers allens richtig maakt hebben, is de Devise.
Natürlich geiht dat ok op Platt: “Bi uns seggt man dat anners”. Oder: “Ji sünd jo vun to Huus ut gor keen Plattdüütschen”. Dat stimmt – se hebbt sik dat sülvst biböögt, un wat bi den een oder anner Slaapmütz ünner “nich ganz richtig” lopen deit, is in Wirklichkeit de starke Siet vun de Tüdelband – se lehrt dorto – un en vernünftigen Szenenapplaus is dat an düsse Steed op jeden Fall weert, dücht mi.
Dat is as plattdüütsche Band also nich jümmers licht verdeentes Geld.
En beten schimmert dat noch dörch bi düsse ni’e letzte Stroph vun de Jung mit dat Tüdelband ut AHAB:
Wenn se mit Gitarr un Slagtüüch Remmi-Demmi maakt,
denn dinkt keeneen mehr an “Herrn Pastor sien Koh”.
Un se singt op Platt in disse hogen Tiden.
För de Spraak is dat nu lang noch nich dat Enn.
Wo se opduukt, speelt se niege Leder.
Dat is’n Klacks för so’n Hamborger Band.
Un intwüschen un in’t grode Ganze gelt: Wat de Tüdelband singt, kümmt bi de Platt-Basis an. Un twors in’n dubbelten Woortsinn. Un dat hett wat to seggen!!

Man egens gifft dat den Pries jo för de Musik vun dat Höörspeel AHAB.

Also nu en beten mehr vun AHAB:
De Vörspann: Mire Buthmann un Malte Müller vun de Tüdelband un de Autor un Theatermaker Gero A. Beckmann hebbt fief Johr an düsse Verbinnen ut Höörspeel un Leders arbeidt. Rutsuert sünd en Höörspeel mit inspraken Texten op Hooch un Plattdüütsch mit Akustikeffekten un all Drum un Dran. Un en ganze Album mit plattdüütsche Songs. As dat denn 2020 endlich fardig worr, weer Corona. Un se kunnen keen eenzigen vun de Optritten op ehr plaante Tour spelen. Liekers is dat in de Medien nich ganz slecht lopen: Avendblatt, Hamborg-Journaal un Hallo Niedersachsen hebbt doröver bericht.
Un mi dücht torecht. Denn mit AHAB is de Tüdelband över sik sülvst rutwussen!
Un dorto kaamt wi nu:
In eerste Linie dreiht sik de Story üm Karl-Gustav Wagner-Rabotnik. Dat is en Taxifohrer, de siet vele Johren op de Hamborger Straten ünnerwegens is. Pedd bi Pedd is he dorbi all sien Drööms un Wünschen loosworrn. Un dorvun harr he mal ganz grode in Kopp un Hart:
Du hest doch eenmal hitte Drömen hatt, hest all de Pinten bespeelt
un op de grote Freeheit teelt.
Rock‘n‘Roll keem graad eerst op. Du hest den Beat deep inhaleert
un de Stones mit Freud studeert.

Un du dinkst an diene Jungs, ji weren to‘t Weltstar-Ween parat.
(Man de Nacht, de is nich oolt. Un de Dag, de is noch jung.

Twischen Kümmel un Korn singst du vun Pest un Kap Horn.)
De Arbeider Rabotnik, is jüst vun sien Baas an de Luft sett worrn, sitt heel un deel twei slagen un alleen an’n Fischmarkt un sinneert.
Man tominnst dat Letzte blifft he nich: Dat Personaal tummelt sik rieklich un bunt üm em to in düt Höörspeel: En Hooligan-Dreegestrin is mit vun de Partie. Un de Immobilienbranche warrt dörch en aalglatten Jungspund würdig vertreden. De gode Seel vun dat ganze Stück – allgemeen – un ganz besünners vun de Hobenpinte “AHAB”, heet Inge. An ehren Tresen loopt de enkelten Fadens vun de Story jümmers wedder tosamen. Se is de Krögersche. Man in Wirklichkeit ok Therapeutin, Moderersatz un de mit den Dörchblick, wenn all annern mal wedder mall warrt oder vertwiefelt.
Dat is sotoseggen Boddenpersonaal. Denn en ganz anner Sphäre is ok vermengeleert: De Seegeister kaamt de Elv hooch un sünd ordig in’n Brass. Se hebbt en Reken apen mit de Minschen, de jümehr ganzen Schiet un Dreck in ehr Water-Riek aflaadt. Dor bruut sik also düchtig wat tosamen: Schietig-swore See in Sicht.
“Magischen Realismus” kunnst dorto seggen. Wi kennt dat ut de Literatur ut Südamerika. Woneem Spöken dörch de Handlung weiht. Un de Lüüd dat schients as ganz natürlich hinnehmen doot, wenn Minschen dörch de Luft fleegt oder ganze Hüser mit eens verswinnen doot. Aver ok Wolfgang Borchert winkt mal röver, wenn he in “Buten vör de Döör” de Elv snacken lött. An’n anner Steed kloppt Bertholt Brecht an: De Seeröverkopteinsche Jenny blaast to’n Kapern. Un ganz an’t Enn vun ehr Leed verkloort se uns ok noch worüm se dat deit:
Un wiel de Fru en Minsch is, hett se Ungerechtigheid nich geern. Se will ünner sik kene Slaven sehn un över sik kene Heren.
Ok Melvilles “Moby Dick” speelt sien Rull. Enendeels vertellt dat Stück vun en witten Wal, de an’n Elvstrand op Grund lopen is. Un dorvun, dat de dree Hooligans sik mit den doden Liev al gode Geschäften utreken doot.
Annerndeels höört de wichtigste Steed in’t Stück, de Hobenkroog, op den Naam “Ahab”. Bi Melville heet so de ool Koptein op den Wahlfänger. Man de Weertschap is nich blots Kulisse. Nee, se is de Bühne för dat grote Stück, dat wohre Leven.  Denn de ganze Welt speelt sik af in AHAB. Allens gifft dat dor: Leevde, Vertwiefeln, Afgunst un Hapen, allens is as ünner en Brennglass tosamensmöölt in de lütte Hobenkneipenwelt. Dat Grote wiest sik in’t Lütte. Mag ween un dorwegen heet dat ganze Höörspeel ok jüst so.
Un denn sitt dor  ordig Sozialkritik binnen. Karl-Gustav Wagner-Rabotnik hett över de Tiet in sien Taxi Drööms un Hapen verloren un is mit Korn un Kippe vör den Daddelautomaten versackt. An’t Enn verleert he ok noch den schetterigen Job sülvst. Un kümmt to de Erkenntnis, dat dor en Prinzip achter steken deit:
Arbeit maakt Hoornhuut tegen den Kummer.
Keen sik geern bückt, den deit de Rüüch nich so weh.
Man steigert Potenz twischen Trüffel un Hummer,
maximeert de Rendite un snackt Crème brûlée.

Hier is dat Strohdack ganz wiet weg:

Achter de Bürogordinen snell en Stang vull Geld verdenen.
Swatte Tahlen, rode Tahlen. Wichtig is, de Möhlen mahlen.
Time is money, Tiet is Geld. Un dat Geld regeert de Welt.
För en Appel oder fief büst du hüüt al lang dorbi.

Ik kunn hier blots enkelte Aspekten vun dat Ganze opgriepen un wiesen.
Jeedeen müch ik dat ganze Wark an’t Hart leggen. Dat lohnt sik.
Leve Mire, Malte un Gero, mi dücht, mit AHAB is ju dat glückt, wat wirklich Relevantes över düsse Tiet – op Platt (un Hooch) to seggen. Dormit hebbt ji den Bämsen-Musik-Pries 2021 heel un deel torecht. 

 


Hartlichen Glückwunsch - Nedderdüütsch Bökerie warrt 25
Plattbeats präsenteert: Ni'e plattdüütsche Kultur an'n 23.10. in Hamborg
Nach oben