Petra Jessen – Ick mag mi, so as ick bün

„PLATT FÖR HÜÜT UN MORGEN“, NEDDERDÜÜTSCH AUTORENDREPEN 2022

Petra Jessen

Ick mag mi, so as ick bün

Wat strahlen de Schienwerfers för een grode Hitt ut. Sweet rinnt ehr den Rüüch hendal. Un dat grelle Lücht. Emma kann den Fotografen bloots schemerachtig sehn. Se höört sien präzise Anwiesen. „Dat Kinn bidde een Stück höger, noch höger, stopp, een beten trüüch. Fien. Den rechten Foot een beten na links indrehn. Jo. Passt. Ick glööv, wi hebbt nu allens in‘n Kassen.“

„Puuh, dat süht so licht ut, man dat Posen is een Plackeree. Een Plackeree, de liekers veel Spaaß maken deit.“ Emma süht sick de Opnahmen tohoop mit de Fotograf un de Redakteursche an. Beide sünd övereen. Dor sünd veele fantastische Fotos bi rutsuuert. „Welkeen op dat Cover kümmt, sehn wi later. Wi maakt nu een korte Paus. Mien Team hett wat to‘n Drinken un Eeten kloormaakt un achteran köönt wi mit dat Interview för de Titelstory anfangen.“, sett de Redakteursche fast. „Keeneen harr sick dat vörstellen kunnt“, sinnert Emma, „dat se, de lütt Deern ut Norddüütschland mal op den Titel von een internationale Moodmagazine afbildt warrt.“

„Hi, ick heet Marie un heff nu een poor korte Fragen an Se“, stellt de Interviewersche sick na de Paus vör. „Se hebbt 2020 bi de Paralympics in Tokio de Goldmedaille bi‘n Triathlon wunnen.“ Emma smüüstert un nickköppt. „Wat weer dat för een Geföhl?“ „Grootaardig, eenfach grootaardig.“ „Wo sünd se to düssen Sport kamen?“ Emma respert sick. „Dor mutt ick mol een beten utholn. Mit veerteihn Johren bün ick för söß Maanden in‘t Krankenhuus west. Min Bloot weer nich mihr in‘n Umloop. An‘n verenkelte Steden blööt mien Huut. Miene Arms un Been sünd kolt un violett worrn. Ick kunn kuum noch Aten holen. Binnen en poor Stünnen weer ick nich mehr ganz dor. Se hebbt mi denn Fingers un Töhns amputeert, dormit ick an‘t Leven bleven dä. Bakterielle Meningitis hebbt se dat nöömt.“ Weekföhlig fraagt Marie: „Un Se hebbt allens goot överstahn?“ „Wo man dat so nimmt.“, antert Emma. „De Meningitis hett min Lief verännert. An Arms un Been heff ick keen intakte Huut mehr. Allens överseit vun Narven. För mi as junge Deern werr dat een traumatisch Beleven. Man ick wull mi nich versteken. Ick wull leven un Spaaß hebben. Ick swim al vun kleen op an för mien Leven giern, dorüm heff mi een Hart faten un bün in de Swimhall gahn. Denn un wenn hett mi een anstarrt, aver de mersten hebbt vun mi gor keen Notiz nahmen.“ Emma lacht. „ Mi weer so licht üm‘t Hart. Dörch dat Swimmen heff ick markt, dat ick stark bün. Un as ick denn ook noch bi Wettstrieden ünner de Besten weer, heff ick mi dat Teel sett, dat ick bi een Triathlon mitmaaken do. Un denn noch een un noch een un noch een …

Dat Training is bannig hart, wieldat ick ja keen Rehasport maak, sünnern Hochleistungssport bedriev. Aver dat Glücksgeföhl, dat ick oftins heff, dat maakt allens wett.“ „Se sünd denn för Tokio nomineert worrn“, fallt Marie in. „Jo“, freit Emma sick „dat weer een grootaardig Belevnis mit all de annern Athleten tohoop. De Kroon hett to‘n Enn de güllen Medaille opsett.“

„Se sünd ook op Social Media aktiv“, hakt Marie na. „Mien Fründin hett to mi seggt: Du maakst so veele Saken un kummst so positiv röver. Poste doch mal Fotos vun di op Instagram.“ verklaart Emma. „Eerstmaal würr ick dorvun gor nich andaan, dat ick mien Lief mit all de Narven de Welt wiesen schull. Veele Minschen söken bestimmt de Geschicht un de swaren Tieden dorachter un wullen mi doröver defineeren, heff ick eerst dacht, man later denn: Laat di dat nich toseggen. Villicht kann ick Vöroordelen afbuun. Ick heff mi op Instagram registreert. Toeerst heff ick Fotos vun een Reis na Amsterdam instellt un vun een Party bi Frünnen. Denn heff ick mi truut un Billers vun mi in‘n Baadantog hochlaadt. Ick würr baff över de överbasige positive Resonanz. Een Fru hett mi schreven, dat ehr Arms un Been so utsüht as mien un nu hett se de Courage, dat se Shorts antreken deit. Een annere hett schreven, dat ehr söben Johr oolt Dochter nich mehr bang is, wenn se na School hen geiht.“ Emma stoppt un kiekt Marie an. „Ick will, dat uns Gesellschop apen warrt vör all Minschen. De Body Positivity op Social Media hölpt dorbi. Wenn mien Fotos dat schaffen köönt, dat Deerns or Jungs jüm ehr Lief so annahmen köönt as de nu maal is. Dat würr mien grötste Wunsch.“

„Ick glööv, dat sünd gode Wöör to‘n Sluss.“, bedankt Marie sik un steiht op. „Dat is Stoff noog vör een Artikel“. Emma höllt se trüüch. „De Fotos, de wi hüüt maakt hebbt, gefallt mi bannig goot. Dröff ick de in‘t Internet hoochlaaden?“