NEDDERDÜÜTSCH AUTORENDREPEN 2025
Wilko Lücht
Franz Josef Strauß, Oma un de Tied
Dat was in dat Jahr, as för ’t eerste Maal de Klocken umstellt wurren. Oma futerde un grammieterde dat hele Vörjahr lang, wat dat woll sull. In d’ Juni överleed se – schients van all Verdreet daaröver. In d’ Juli naihde Vader ut, un ik bleev sitten. Nu kunn mien Moder ja faker Nachtschichten maken, meende de Stationsswester, de Jung sleep ja. Un as wenn dat noch nich genoog was: Siet September griende Franz Josef Strauß unnerratts van d’ Lateernpahl vör uns Huus andaal.
In een van Moders Nachtschichtnachten wook ik van de grote Wohnkamerklock up. De sloo ok snachts. Inkummdeerde mi anners nooit, aver nu. Ik kunn ok nich weer inslapen. Also stunn ik up, gung in d’ Köken un mook mi Tee. Harr ik vördeem noch nooit maakt. So stuur sull dat woll nich wesen!
Eerst maal all Reev binannerflejen. Sull ik nu eerst de Treckpott un denn …, ach nee, dat Teebackje was ja in d’ Ofstellkamer … de Rohm weer ok nich mehr de friskeste, also nejen halen, Moment, un wo herum nu de Rohm in d’ Tass? Ik glööv links herum, nee, rechts herum, jawoll, so muss ’t!
Smook gaar nich maal so unlecker, mien eerste sülvstmaakt Tee. Un as ik daar so satt, kweem mi dat tomaal so still vör. Wat ’n Wunner, was ja midden in d’ Nacht! Man wo laat weer ’t egenlik? De Klock in d’ Köken wees genau twee Ühr. Man wat was dat? De Sekunnenwiesder beweegde sük kien Spierke. Un ik höörde ok kien Ticken van de Wohnkamerklock. Kunn ok nich, de was ok stahnbleven. Sullen beide Klocken tomaal … Ik suusde in mien Kamer, de Radiowecker stunn ok up twee Ühr. Man in de Tied, waar ik van d’ Wohnkamer in mien Kamer lopen bün, is doch mehr as een Minüüt vergahn … Ik versöchde, so lange up de Radiowecker to kieken, bit een Minüüt um weer. Kunn ja nich mehr so lange anhollen. Ik tellde bit sesstig – mit Sweetparrels an d’ Dünnegg – man nix röögde sük. Ik keek to ’t Kamerfenster ut. Daar, waar egenlik Franz Josef Strauß sien grienende Beck unner d’ swacke Lateernenlücht to sehn was, satt en swarte Plack. Nee, dat was kien Plack, dat was en Vögel, en Uul! Man de Uul floog nich, he stunn in d’ Lücht. Ik keek wieder na rechts un sach, dat sük twee Autos up d’ Straat tomööt kwemen. Ok de Autos stunnen – midden up d’ Straat.
So föhlde sük dat also an, wenn ’n dood was. Man wenn se mi hebben willen, denn mutten s’ mi al halen, ik röög mi kien Spier!, doch ik noch so in mien junge Driestigheid. Van wegen Driestigheid, ik was vööls to bange, enerwaars hentolopen! Tee smook tomaal ok nich mehr. Nee, Klaas, du lettst di nu nich maalmaken! Tee smeckt alltied, ok wenn du dood büst! Dat schüünde ik mi tominnst in. Funktioneerde aver nich. So satt ik in d’ Köken, drunk Tee, de mi nich smook, un küürde tüskenin mit wied openreten Ogen Gaten in d’ Lücht.
Was nu en halve Ewigheid vergahn? Of en Karteer-Ewigheid? Nee, dat was ja nettgeliek, ik was ja dood! Of nich? Kunn ik tövern? Ik kunn d’r nich langer över siemeleren, denn tomaal geböhrde wat: Ik harr nett mien leste Kluck Tee in d’ Liev, do leep de Kökenklock eenfach wieder. Kört daarna höörde ik ok de Wohnkamerklock weer ticken un tweemaal slaan. De beid Autos up d’ Straat weren al lange wiederfahren, un Franz Josef Strauß griende weer as alltied van d’ Lateernpahl. Ik leevde also noch. Ik harr sogaar en Stück Levenstied wunnen – so lange, as ik Blood daar in mien Eenfolligheid mit openreten Ogen in d’ Köken satt.
Dat word d’r woll seggt: Well de Rohm in de rechtschapen Maneer in d’ Teetass gütt, de kann de Tied anhollen. Man na sovööl Tee, as wi al up hebben, haar uns dat doch maal upfallen musst! Of hebb ik de Rohm d’r verkehrt um ingoten? Nee: De Lüü menen, se könen de Tied anhollen, wenn se de Rohm tegen d’ Klock in d’ Teetass geten. Fleitjepiepen, dat gung nett annersum! Un well was d’rup komen? Ik. Haar ik futt noch maal versöken sullt, man ik troode mi nich. Is ok leep unpraktisch, so midden in d’ Nacht Tied schunken kriegen. Kunn ’n ja daagsöver vööl mehr mit anfangen! Denn harr ik mehr Tied to lehren. Maandag schreven wi Mathe. Ik muss maal wat doon, nu, as ik nettakkraat sittenbleven was.
So rüümde ik de Pöttels weg un leggde mi weer hen, dat ’k naderhand kien Scheel van Moder kreeg. As Moder anner Namiddag weer na d’ Schicht gung, mook ik mi weer Tee. All muss genau so oflopen as verleden Nacht. Un de Rohm muss d’r rechtsherum ingoten worden! Man nix geböhrde. De Klocken lepen all wieder. Harr ik wat verkehrt maakt? Ik goot de hele Tee weer weg und fung neei an. Weer nix. Daarna noch maal, ok nix.
Dat Malle an de Theorie is, dat de Praxis d’r alltied tüskenkummt. As dat anner Namiddag ok nich funktioneerde, doch ik, denn gung dat woll blot snachts um twee. Middlerwiel weer ’t Saterdag, un anner Dag wurren de Klocken weer torüggstellt. Ik harr ’t weer all so torechtfumfeit as körtens, mit Rohm rechtsherum un so wieder. Man dat funktioneerde weer nich.
Eerst doch ik, ik harr mi dat mit de Tied blot inbillt. Man denn kweem mi Oma weer in d’ Sinn, wo se ’t bi ’t Thema Tiedumstellen up ’t Futern un Grammietern smeet. Klocken umstellen was Sünn, meende se. In de Loop van de Tied dürs de Minske nich ingriepen, dat was Gott sien Rebett. Ja, so was Oma! Nett so fromm as ’k weet nich wat – man elk tweede Sönndagnamiddag rennde se na d’ Kiosk, umdat se kien Slagrohm för d’ Appelkook mehr harr.
Villicht was de Tied wiss en bietje dör de Tiedumstellen dörnannerkomen, un daarum kreeg ik woll an de een Nacht en paar arige Minüten bi Tee schunken. Man nu was ’t schients eendoon, de Wintertied was d’r weer, un de Klocken lepen weer rechtschapen. Heel ehrelk: Ik harr mi dat mit de Töverkünsten wiss en bietje spannender vörstellt!
Un wenn ji jo dat noch fragen sullen: Mehr Tied to lehren harr mi för de Mathearbeid ok nich mehr hulpen.