NEDDERDÜÜTSCH AUTORENDREPEN 2025
Silvia Hilli Weber
Opa keem in de Brass
Hüüt is Sünndag. Opa freut sik bannig, denn all sünd to Huus. Anners is de hele Familie jümmers ünnerwegens un hett veel to doon. Aver an’n Sünndag warrt nich arbeidt, de Kinner hebbt keen School un keen Besöök un to de Mahltieden sitten se sogor gemeensam an’n Disch. Ji weren hüüt morgen ok al tosamen bi de Gottesdeenst wesen. Dorbi geiht Opa jümmers dat Hart op. All Generatschonen draapt sik, üm den leven Gott Leeder to singen un wat vun em to höörn.
Nu is Opa trech mit sien Middagstünn un vull mit Tatendrang. Dat is hüüt doch en gode Gelegenheit mal wedder wat mit de hele Familie to maken, al mit’nanner. Ok wenn dat villicht en beten vigeliensch waart.
Opa is ja man froh un dankbar, dat he nu bi sien Söhn Enno un de sien Familie leven dörv. Siet sien leevste Erna doot bleev, weer em dat to eensam alleen in de grote Wahnung. Bet to sien Levenseen, hebbt se seggt, dörv he nu bi sien Familie blieven.
Sien Söhn sitt in sien Arbeitsstuuv, as Opa nakiekt: „Wat maakst du dar?“, fraagt he, „Muttst du al wedder arbeiden, ok an’n Sünndag?“ Enno kiekt genervt vun sien Computer op: „Nee, aver jichtenswann mutt ik mi ja üm düssen heelen Kladderadatsch kümmern.“ He wiest op de velen Reken op sien Schrievdisch. „Och“, mault Opa un treckt en Flunsch, „un ik dacht, wenigstens an’n Sünndag hest du mal Tiet. Jümmers sittst du vör düssen olen Kasten rüm. Dat is doch gor nich goot för dien Ogen.“ „Ach, Vadder“, seggt sien Söhn, „Du büst en Gnadderkopp! Wat kann ik denn dorför, dat ik noch nich in Rent bün un Geld verdenen mutt!?“ Opa treckt den Kopp in un geiht mucksch wedder rut ut de Arbeitsstuuv.
Dor höört he glieks lute Musik. Dat kümmt vun Gretes Stuuv. De Deern is in düsse besünner Öller, in de Pubertät. Doch Opa is nich bang un maakt vörsichtig ehr Döör op. „He, Opa!“, kakeelt Grete heel ut de Puust mit en roden Kopp un en beten överkandidelt, „Wat maakst du hier? Kannst du nich ankloppen?“ Se steiht vör’n Spegel un verdreiht sik snaaksch. „Is to luut!“, gröölt Opa torüch. Sien Enkelsche maakt de Musik ut: „Wat hest du seggt? De Musik weer so luut.“ „Ach wat?“, Opa grient versmieten, „Gretchen, du büst doch mien Lütje, mien Söte, mien leevste Deern. Hest du nich en beten Tiet för dien olen Grootvadder?“ „Opa, du büst en Glattsnacker!“, Grete verdreiht de Ogen, „Ik mutt danzen öven. Sünnavend is uns grote Optreten, du weetst doch!“
Süfzend slurft Opa in sien Pantüffeln in de Wahnstuuv, wo sien Swiegerdochter op den Sofa sit un leest. „Na, Lene“, meent he, „schönes Wedder buten, wa!?“ Se kiekt gau to’n Finster rut: „Ja, gah doch en beten rut. Dat is good för di.“ Opa fraagt hoffnungsvull: „Kümmst du mit op’n Spazeergang?“ „Nee“, Lene hett de Nees al wedder in ehren Book, „de Geschicht is so spannend. Aver gah doch een Mal üm Pudding.“ „Dat is snutig koolt buten“, seggt Opa füünsch, „Ik kiek mal lever na’n lütten Butje.“ „Du büst en Frostködel!“, röppt sien Swiegerdochter achter em her. Opa ignoreert ehr.
Fiete liggt in sien Stuuv op’n Footbodden un höört en Höörspeel. „Moin, mien Jung“, begrööt Opa sien Enkel, „Wüllt wi wat spelen?“ Un glieks nimmt Opa den grönen Trecker ut dat Regal un düüst dormit luutstark dörch den Ruum „Minsch, Opa, nu man ganz suutje! Ik bün al teihn!“, empört sik Fiete, „Dor speelt een nich mehr mit’n Trecker. Du büst en Klöterbüx!“ Opa troot sien Ohren kuum: „Wie bitte? Ik bün aver jümmers noch dien Grootvadder, vergeet dat nich!“ „Ja“, stimmt sien Enkel to, „aver luut un wild as en Kinnergoorn-Kind. Ik höör nu mien Höörspeel wieder, ja!?“
Bedröppelt un vergretzt vertreckt Opa sik in sien Stuuv torüch. „Tscha, as jeedeen Dag…“, murmelt he trurig un föhlt sik en beten bredenklöterich. Dor keem de Kater achteran un schmeed sik an Opa sien Been. „Ach, Bruno. Du büst en plietschen Kater, du versteihst mi tominnst.“ Stöhnend lett he sik in sien kommodig Sessel plumpsen un nimmt Bruno op sien Schoot. Man de Kater will ok nix vun em weten un flücht glieks wedder. „Nich mal de Kater hett Tiet för mi un denkt woll, wat för en olen Döösbaddel…“ Opa stiegen Tranen in de Ogen. Gau nimmt he dat Daagblatt vun’n Disch, üm sik aftolenken. Al na en korten Tiet fallt em de Ogen to. He dröömt vun en glückliche Familie, de in’n Goorn tosamen speelt…
As he langsam wedder waak warrt, höört he Stimmen üm sik rüm un ganz düütlich „Dröhnbüdel“. Jungedi, Opa ritt de Ogen op un bölkt: „Ik bün keen Dröhnbüdel!“ Die hele Familie steiht för em un starrt em verdattert an. Opa keem in de Brass un schimp wieder: „Mann in de Tünn, un ik bün ok keen Gnadderkopp, un keen Glattsnacker, un keen Frostködel, un keen Klöterbüx un keen Döösbaddel! Ik wull blots wat mit mien Familie tosamen maken. Woto hett een anners en Familie, wenn een nichts tosamen maakt un keen Tiet för’nanner hett? Dor kann ik ja glieks in’t Ollenheim gahn!“ He kiekt een noch’nanner grantig an: Enno – Lene – Grete – Fiete.
Se all staht dor as anwassen un weet nix to seggen. Bet Fiete sik truut: „Aver, Opa, wi wullt just „Minsch, arger di nich“ mit di spelen, all mit’nanner. Dat is doch dien Leeflingsspeel.“ Eerst nu markt Opa dat grote Speelbrett in sien Enkels Hannen. He grippt sik an’n Kopp un stöhnt beschämt: „Wat bün ik blots för en Bullerballer!?“