„PLATT FÖR HÜÜT UN MORGEN“, NEDDERDÜÜTSCH AUTORENDREPEN 2023
Ekhard Ninnemann
Muulkörv överall
Jo, dat kenn he noch to goot: en Muulkorv: Sien ‚Frooken‘ harr dat nu al faken över ehr Snuut troken. Hund oh Hund. Se, en Minschendert un en Muulkorv?!! Wat en verkehrte Welt düsse Daag! Teemlich argerlik förwiss, för sien nett
‚Frooken‘.
Bello schüddel sik: Düt Beest, düsse Mask üm dat Muul, dat harr he fröher ok mol hatt. Un dat harr he överhaupt un nienich gouteert. – Lang weer dat nu al her, datt sien Baas em dat üm dat Muul tüdelt harr! De trurig Folge: Nich mehr eenfach mol tobieten – dat weer hart: keen Minschenbeen un ok de Kaninkens nich. Ok dat Snuppern güng nich mehr so recht. Rüük allens en beten verdwars mit düssen heel niegen Muulkorv üm de Snuut. Jo, düsse Tiet, as he noch bannig wat jung weer, man bloots een Minschenjohr, jo düsse Tiet weer förwiss mehr as hart ween! Dat erinner he noch too goot. – Wat kunn he (!) denn dorför, datt düsse Kaninkens in den Nabergoorn mit se ehr lange Löpels un se ehr beverhaftig Fiepen dünntomalen em op de Palme bröcht harrn. Kaninkenfleesch, dat smeck doch so wunnerboor sööt un zoort, ok wenn he, Bello, dat Fell nich so goot verdrägen dää. Kloor harrn em düsse lütten Bester in den Nabersgoorn antöörnt ode beter: Se harrn em fuchtig maakt. Un he harr sien „Frooken“ achterna ankeken as de Unschuld vun dat Land, as se em wat utbölken dää un jümmers nochmol op sien man blots halbing eten Kanninkenmahltiet wiesen dää. Un he wüss, so kunn he ehr normalerwies jümmers övertüjen. Harr se wusst, datt dat al dat drütte weer, harr se villicht noch mehr bölkt. En vörnehm Hund kann stillswiegen. Jo, un anbölken müss se em wull, denn ehr Naber, Herr Slavinski, he stünn as de Staatsanwalt sülven op de anner Siet vun den Tuun un schimp as en Schietlünk. Un mien Frooken keek em an, un he wees op mi. – „Wat mien Menen is dortau?“ dach Bello so vör sik hen: „Bi düssen Herr Slavinski harr ik so richtig mol Lust un bieten em direktemang in’t Been. Dat harr düssen Hunnenfiend förwiss nich anners verdeent!“ Dat dach Bello so bi sik …
Bilütten – en poor Jahr later – weer dat allens werrer op de Reeg kamen. Un en Muulkorv bruuk he, Bello, ok nich mehr övertreckt kriegen. He harr doch – as em dat dünntomalen mallhöört weer, glieks achterna mit sien wat selig Kiekwies in sien „Frooken“ ehr rechte Poot verspraken, datt he, Bello, dat nienich werrer maken wull: Eenfach över den Tuun gahn un de lecker Kaninkens vun den Naber Herr Slavinski vernaschen. Mann, harrn de smeckt! Datt kunn em ok vundaag noch hitt maken. – Avers Schietkraam, wat is, dat is un ok nich to ännern: Un he harr na de Gardienpredigt vun sien ‚Frooken‘ düsse Kaninkens vun Herrn Slavinski nie nich werrer anfaat: Hundenehrenwoort! Liekers, datt müss he togeven, liekers harrn em de lütten Beester doch mennig wat argert, antöörnt un wunnerboor smeckt.
Dat weer nu langtied her un nahbie al allens vergeten. Avers wenn he in düsse niegen Tieden, veele Hundejohr na sien Nasch-Utfloog över den Tuun so de Minschen ankieken dää, jo, denn wunner he sik doch teemlich wat. Wat weer blots mit düsse verdreihten Wäsen los? Wat harrn se blots anstellt? Nich blots een ode twee Lüüd. Nee, alle Lüüd in de hele Binnenstadt, ok sien ‚Frooken‘ inklusive, wo se doch normalerwies en so wat vun oordige Fruu weer! Tominst harr he dat jümmers dacht. – „Hund, Hund, Hund“, dach he. „Verstünn ener de Minschenderten! Dat müss slimm sien, wat se anstellt harrn!“ Man goot, dach
he bi sik, datt he sowat nich mehr antrecken müss, en Muulkorv. Denn he sülven, den bilütten opwussenen Bello, he weer en oordigen Köter. Heel anners wull as de Minschenderten. Avers he wüss jo, wat sik hören deit, wat een vun de Minschen nich jümmers seggen kann, wenn een sik de Welt vundaag as Hund so ankieken deit. –
