„PLATT FÖR HÜÜT UN MORGEN“, NEDDERDÜÜTSCH AUTORENDREPEN 2023
Horst Jürgens
Gode, halfgode un lege Daag
Wat hebbt wi doch för`n Glück hatt! Gerda un ik sünd beide düt Johr in Rente gahn; se in`n Februor un ik in`n April.
De Ümstellung in uns nee`e Leven is uns bit vundaag överhaupt nich swoor fallen. Wi geneet, dat wi s`morgens wat länger slapen künnt, dat uns Fröhstück ruhig wat duurn kunn un dat wi uns tomeist an jeedeen Dag na`n Middageten för `ne halve Stünn henleggen un Middagsslaap holen künnt: Gerda op`t Sofa in uns Wahnstuuv un ik op dat ole Chaiselong in uns Waschköök.
Bit to`n Middageten heff ik denn tomeist, ganz in Roh, de Zeitung studeert un denk doröver na, wat ik an`n Namiddag doon kunn. Gah ik bit to Kaffeetiet in`n Goorn, oder föhr ik `n beten mit mien nee`e E-Bike spazeren, oder sluut ik mi villicht sogoor an Gerda ehr Inkööpstuur an? De sworen Water- un Beerkisten mutt se ja nich op jeede vun ehr Turen alleen dregen!
So loopt bi uns de goden Daag af!
Dat gifft aver ook `ne ganze Reeg an lege Daag! Dat sünd de Daag, wenn dor to`n Bispeel för Gerda oder för mi Doktertermine anstaht un wi na de Stadt hen mööt.
Oder wenn in`n Huus wat tweigahn is un ik dat repareern mutt oder tominst dat versöken mutt, denn Handwarker to kriegen is in de hüdige Tiet ja gor nich so licht! Dat is faken de reine Glücksaak!
Un denn för den ganzen Schrievkraam, de Stüür, Formulare utfüllen, diverse Andrääg stellen un so wieder un so wieder, geiht ook `n Barg an Tiet verloren.
„För so`n Kraam büst du tostännig“, hett Gerda to mi seggt, „ik heff mit dat Inköpen, Kaken un Backen un dat Huus rein holen, genoog to doon!“
Un dor mutt ik ehr mal recht in geven, ofschoonst ik dat nich so geern maak!
Gott-sei-Dank gifft`t, bit nu, bi uns noch mehr gode as lege Daag! Weer schöön, wenn`t noch `ne lange Tiet so blieven dä.
Vör `n poor Daag harrn wi mal wedder een vun de goden Daag to faten.
Na`n Fröhstück sitt ik in uns Wahnstuuv un lees in uns Blatt. Opmal gifft dat een Gepolter in uns Köök un Gerda schimpt as `n Bessenbinner!
Ik foorts ut mien Sessel hooch un heff fix nakeken wat dor in uns Köök passeert weer. Gerda weer de Röhrbessen ut de Hand op`n Footbodden fallen un de Greep an den Bessen weer afbraken.
„Nu höör op to schimpen“, heff ik to Gerda seggt, „ik kööp di `n neen Röhr-bessen!”
„Bruukst du nich“, hett Gerda meent, „to`n Röhren heff ik ja di! Un du kunnst dor glieks mal mit anfangen!“
Weer wull beter ween ik weer in mien Sessel sitten bleven, heff ik dacht, seggt aver heff ik: „Glööv du bloots nich, dat ik jümmer, wenn du wat to röhren hest, praat stah un herkaam un dat denn maak! Morgen kööp ik di een neen Röhrbessen un dormit basta!“
Ik heff dat in de letzte Tiet al `n poormal markt, dat jümmer, wenn ik so ganz bestimmt un resoluut basta to ehr segg, bi ehr denn bloots de Lippen so`n beten an to bevern fangt un se nix mehr seggt un länger stillswiegen deit.
Schöön, dat mi so`n Wunnerwoort övern Weg lopen is, heff ik dacht, un dat ik dor spoorsam mit ümgahn mutt, ansünsten verleert dat Woort an Knööv!
Denn heff ik för düt eene Mal dat Röhren vun Gerda ehrn Kokendeeg övernahmen. Un as ik dat trecht harr un mien rechte Arm meist lahm weer, weer för mi düsse Dag, de egentlich goot anfungen harr, mehr to so`n halfgoden Dag muteert.-
Ja, un nu mööt wi beiden Rentner mal aftöven, wat in de tokamen Daag passeern deit un schöön oppassen, dat nich bi uns de legen un de halfgoden Daag de Böverhand kriegt.
He kunn’t nich laten
Dokter Hannes Kuhlmann ward achtzig un schall an sien Geboortsdag ehrt warrn.
„Du Vadder“, seggt Benita, wat siene Dochter is, „even, vör teihn Minuten hett Meyers Anneliese ut`n Vörzimmer vun uns Landraat anropen un seggt, dat du bestimmen dörfst, woneem de Landraat di den Orden ansteken schall.“
„Ja du, wenn dat so is“, seggt Hannes to siene Dochter, „denn segg man Bescheed, dat schall in uns schöön Swümmbad ween, blangen den Sprungtoorn, dor wo de grote Klock hangt. Un all de inladen Lüüd ut uns Swümmvereen un de Landraat un ook de annern Gäst schüllt in Badetüüg dor andanzen! Un achterna gifft dat in`t Foyer vun dat Bad denn örnlich wat to snabuleren un dat betahl ik! Dat is mi de Spaaß weert! Ik will doch mal sehn, wo de Landraat dat anstellt, den Orden or de Medallje mi an de blanke Bost antosteken.“
Denn höög he sik un grien siene Dochter an.
„Vadder“, sä Benita, „dat du ook op diene olen Daag jümmer noch so`n Spökenkraam in`n Kopp hest! Nee, du, för dütmal harrst di mal `n beten trüchnehmen künnt!
Aver wenn`t denn unbedingt so ween schall, denn segg ik bi Vörzimmer-Anneliese Bescheed un kümmer mi al mal üm dien Ehrungseten!“
De Landraat, as he vun Anneliese Hannes sien Wunsch to hören kreeg, sä: „Dat paßt to Hannes Kuhlmann! He kunn`t nich laten! Ook in sien hoge Öller hett he jümmer noch so`n Kreihenschiet in`n Kopp! Nee ook doch, `ne Ehrung in`t Swümmbad mit all de halfnakten Lüüd ümto! Un ik weet ook gor nich, of mi miene ole Badebüx noch passen deit!“
Un denn verfehr he sik un sä to Anneliese: „Minsch Deern, ik kunn em den Orden ja nich an siene naakte Bost ansteken. Un em dat Ding man bloots so in de Hand drücken, dat höört sik nich, nee, Anneliese, ansteken mutt ween!“
„Ik heff dor ook al över nadacht, Herr Landraat“, meen Anneliese, „un denn is mi infallen, wi künnt em vun de Samtgemeende ja een richtig schönen Bademantel schenken un Se seggt denn to em, dat he düt Geschenk nu övertrecken mutt, of de paßlich is, wegen de Grötte un so, un denn steekt Se em flink den Orden dor an!“
„Wat is dat doch goot, dat du bi mi in`t Vörzimmer sitten deist, mien Deern! Ahn di weer ik faken al opsmeten ween“, meen de Landraat to Anneliese.
As op Knoopdruck leep Anneliese ehr Gesicht wegen düt Loff rosig an. Se harr al lang nich bloots een Oog op den Landraat smeten un sowiet se dat mitkregen harr, weer he to Tiet solo un `n Froonsminsch weer ook nich in Sicht, dor harr se `ne Antenn för. Nee, sowat weer ehr bestimmt nich entgahn. Un in de besten Johren weer he ook doch noch!
Ja un so leep de ganze Aktioon an Dr. Hannes Kuhlmann sien achzigsten Geboortsdag so an, as he sik dat wünscht harr.
Hannes Kuhlmann stünn in sien Badebüx in dat Swümmbad blangen den Sprungtoorn ünner de grote Klock. He bekeek sik all de velen inladen Lüüd ümto un besünners de jungen Froonslüüd in ehr Badetüüg, wieldat de Landraat mit sien Reed anfüng un em nödigen dä, den vun de Samtgemeende schenkten Bademantel antotrecken.
Wat he, Hannes, nich allens för siene Gemeende daan harr, sä de Landraat, wiet un siet harr nich een Gemeende so een Badeanstalt för buten- un binnenswümmen.
„Un dat allens, leve Hannes, hebbt wi di to verdanken för dien johrteihnte langen Insatz as Grünner un Vörsitter vun den Swümmvereen. Un nich to vergeten, dat bi di överto vele lütte un ook grote Deerns un Jungs dat Swümmen lehrt hebbt! För all düt soziale Engagement, neven dien Arbeid as Dokter in de Gemeende, steek ik di nu den Orden vun uns Bundesland an! Du hest em wiss un wohrhaftig verdeent!“
Vun Vörzimmer-Anneliese, de in een raffeneert tosneern Badeantog neven em stünn, kreeg de Landraat den Orden un steek em Hannes an den schenkten Gemeendebademantel. Denn strahl he Hannes an un schüddel em lang de Hand för dat Foto vun den Keesblattfotografen, wieldat ümto de Badegäst mit de Hannen klappen dän.
Tja, dacht Hannes, nu schickt sik dat wull, dat ik dorto ook noch `n poor Wöör seggen do.
„Landraat“, sä he, „eerstmal dank ik di, dat du mi för mien Doon in uns Gemeende för een Orden vörslaan hest, den nehm ik geern an. Un dien Reed hett mi goot gefallen; snacken kunnst du, dat heff ik al jümmer weten! Un dat mit dat Ansteken vun den Orden hest du ook goot henkregen, denn du büst ja `n kloken Keerl. Wi kennt uns ja al lang un ik denk, de Idee mit den Bademantel, de stammt wull mehr vun diene Anneliese, de dor in ehrn wunnerhübschen Badeantog blangen di steiht!“
Anneliese ehr Gesicht leep root an un se keek verlegen op ehr Töhnnagels. Sowat hier vör all de Lüüd, nee ook doch, düsse Dokter, jümmer mit sien Wöör so liekut!
„Kiek se di nu man mal `n beten genauer an, Landraat, denn sühst du, wat du an ehr hest! – So, un nu gifft dat `n lütten Imbiß för all de mi to Ehren hier sünd. In de Vörhall vun`t Swümmbad tövt al miene Dochter Benita mit den bestellten Snabbelkraam op uns. Laat jo dat smecken!“
Un so as Dr. Hannes Kuhlmann dat seggt hett, is`t denn ook kamen. De Landraat un siene Anneliese sünd nu tosamen. Heiraad aver hebbt se bitherto noch nich.
„Aver dor krieg ik ook noch `n Dreih an“, hett Hannes to Benita meent, „doröver mutt ik mit jem noch mal snacken!“
„Vadder“, hett Benita seggt, „du kunnst dat eenfach nich laten di in Saken intomischen, de di nix angaht!“
„Wat heet hier nix angaht“, sä Hannes to siene Dochter, „allens in uns Gemeende geiht mi wat an, hest doch vun den Landraat in sien Reed höört. Un to Hochtiet schenk ik em `ne niege Badebüx, paßlich to Anneliese ehrn flotten Badeantog. Sehg ja gresig ut, as he an mien achtzigsten in`n Swümmbad mit siene urole Badebüx neven ehr stünn! Un op ehre Hochtiet danz ik mit de Bruut un drück Anneliese denn `n Söten op. Ik will doch mal sehn, of de Landraat eiversüchtig weern deit!“
„Vadder, wenn dat mit de Grappen in dien Kopp noch slimmer weern deit, denn maak ik `n Termin bi`n Neurologen, so wohr as ik diene Dochter bün“, sä Benita, grien em an, drück em an sik un denn kreeg he vun siene Dochter `n Söten opdrückt.
Internet
Wat mien Grootvadder Klaus Bramstedt is, de is in sien Arbeidsleven Polizist ween un nu al an de teihn Johr Rentner. Ganz besünners in miene Kinnertiet heff ik `n goden Draht, as`n so seggen deit, to em hatt. He hett sik jümmer Tiet för mi nahmen, hett mi veel wiest un mi düchtig wat för mien Leven mitgeven.
Ja, un vun em heff ik denn ook Plattdüütsch lehrt. Wull ik vun em wat weten, möß ik em op Platt fragen, op Hoochdüütsch kreeg ik meist keen oder man bloots `ne kotte Antwoord.
Miene Öllern harrn domaals nich veel Tiet för mi, wieldat se jümmer düchtig wat in ehre Afteek in de Stadt to doon harrn. Un so heff ik as Kind de mehrste Tiet bi miene Grootöllern Agnes un Klaus Bramstedt in Kattenhagen, op ehre lütte Hoffsteed un ümto, tobröcht.
Na de School bün ik denn jeedeen Dag mit mien Fohrrad in dat Naverdörp na Oma un Opa hensuust, denn bi jem kreeg ik meist all miene Liefgerichten to eten. Oma Agnes harr maal Kööksch lehrt un dat künnt ji mi glöven, dat künn`n wiss ook smecken. Ehr Swiensbraden mit Plummkantüffeln wöör eenmalig! Vundaag loppt mi dor noch dat Water in mien Snuut tosamen, wenn ik dor an denk; jüst so, as bi den Zitroonpudding, den se af un an kakt hett – extra för mi!
Aver dat wull ik egentlich doch gor nich vertellen. Vertellen wull ik veelmehr vun Opa Klaus, nu wo he alleen is, wieldat Oma Agnes för dree Johr dootbleven is, eenfach man so, vun een Minuut op de anner.
Hett em düchtig mitnahmen, de Dood vun siene Agnes un he harr dor in de eerste Tiet düchtig an to knappsen.
Dorwegen besöök ik Opa Klaus so faken as mi dat mööglich is un mien „Job“ dat tolett.
Un nich lang na Oma Agnes Dood heff ik em `n Handy ansnackt un mit veel Gedüür em bibröcht, woto dat to bruken is. Nülich hett he sogoor to mi seggt, dat he sien Handy nich mehr missen mag.
Na, heff ik bi mi dacht, denn is`t nu wull an de Tiet un du kunnst dat ja maal mit de Computeree un dat Internet versöken. Wull he aver eerst nix vun weten, as ik mit een Laptop un allens wat dor tohören deit, bi em ankööm.
„Bloots wiel du dat büst, do ik mi dat an“, hett he to mi seggt un amenn sik doch Möh geven un versöcht, allens, wat ik em so peu à peu wiest heff, to begriepen.
Un ik mutt seggen, dat ward vun Maal to Maal beter. Nu sünd wi al mit dat Internet un de E-mail-Schickeree togang. „Öven, nix as öven“, heff ik to em seggt. Un tweemaal hett he dat al ganz alleen schafft, mi `ne E-mail to schicken.
Vörgüstern aver güng dat Telefoon: „Jung“, sä he ganz beverig, „de ole Emil geiht nich! Egaal op wat för een Knoop ik drückt heff, de Bildschirm blifft pickenswatt! Heff ik nu dat Internet utlöscht?“
„Nee, dat kunnst du nich, dat Internet kunnst du nich utknipsen. Dorför künnst du den Nobelpries kriegen“, heff ik em begööscht, „is allens nich so slimm, Opa! Övermorgen heff ik Tiet un besöök di un denn schalt ik di dat Internet wedder an!“
„Gott-sei-Dank, mien Jung, dor fallt mi `n groten Steen vun Harten. Ik harr al Bang för dat Repareern vun`t Internet mutt ik mien Huus verköpen“, sä Opa Klaus un in`t Telefoon künn ik hören, dat sien Puusten naleet un em dat wull al veel beter gahn dä.
