„PLATT FÖR HÜÜT UN MORGEN“, NEDDERDÜÜTSCH AUTORENDREPEN 2022
Marlou Lessing
duckdalbenlyrik
1. Skalden
Den vörtieden
de See-Bedwingers
planten in’t Water,
wöttellos –
reglos Wannerer
langs den Welt-Rand,
woortlos Wächter
in Hel ehr Riek
2. Barock
O Duckdalben, de du, vun Ies reinweg ümslaten,
Di dochen noch tohööcht, ja rop na’n Heven reckst!
Dien Holt man gries un möör, de Bucht, ’neem du in steckst,
Trennt sünner Barmen di vun wied entfeernte Maten;
Un du ahn Wedderstand hest di ümfaten laten
Vun scharpe Schollen Ies. – Wat du för Biller weckst,
Wenn du de witte Wööst slank mit dien Schadden deckst!
As Wiespahl glitt he langs de fraren Waterstraten.
Man binnen in di sülvst slüttst du dat Ies ja in.
Dien Veerkant höllt dat fast; sien Hööcht wiest us op hin:
Nich di bloots hett dat Ies, nee, du hest dat ok fungen;
Un mehr noch: Dat steiht nu so hooch nich, as’t maal stünn. –
So wiest dien stille Sieg ok mi den depern Sinn:
Ümarm, wat di bedrängt, denn bliffst du unbedwungen.
3. Expressionismus
de morgenengel
un de avendengel
grööt vun dien toppen de stadt
in dien splieten dat krimmeltüügs
will nix as blind ween för den winter
de maan wöltert dat water
üm un üm an dien fööt,
wenn avendengel sien flüchten
di eensamkeit tofächelt.
mit de winternacht wringt
dien binnerst,
bitter stiggt
ies in di –
kristall will
dien hart.
ünner morgenengel sien lichtfoot
reegt sik dat krimmeltüügs in’n slaap,
guld regent, geheeme fronten
gleedt uteneen –
du steihst in’n aten
vun de kimm,
dat ies in dien hart
braken,
in dien hoor
schemert de föhllosen steerns.
4. Moderne
ordnungen
hebbt di upstellt
un woorn vergeten.
du keekst de scheep
jümmers bloots na
jümmers
an start, so lang
dat du dat teel
vergüttst.
hannen, de
di bunnen hebbt,
leevt
nu ni meer.
laat
dien gedankens los,
gah
op grote fohrt,
schriff
en postkoort an di
ut feerne länner.
lees, wenn du trüchkümmst,
in gedanken dien wöör: gifft
nix mehr to seggen.
allens anners Märken
To de Tied, as dat Wünschen noch hulpen hett, leev mal en lütt Deern, de harr en slecht Tüüchnis vun de School na Huus bröcht, un ehr Öllern harrn ehr dat Taschengeld streken. Do harr se ehr Öllern dood wünscht, un dat harr hulpen. Nu weer se ganz alleen op de Welt.
Dor weern avers gode Lüüd in dat Dörp, de duer dat arm Weesenkind, un se nehmen dat op as ehr egen. De Deern wies sik dankbor, schick sik in allens un lehr flietig för de School. ’n beten benaut weer se ja doch vunwegen ehrn Spood bi’t Wünschen, un se wünsch nu wat vörsichtiger. Ehr Pleegöllern weern arm; mal wünsch se, de Koh much mehr Melk geven orr de Aarn beter utfalln; dat hulp avers allens nix. Villicht kann ik nich mehr wünschen, dach se.
Eens nachts in Droom keem en gode Fei to ehr un sä: „Wat wullt du geern hebben, gode Deern, wenn du en Wunsch frie harrst?“ – „Och“, anter de Deern. „Laat man.“ – „Du kunnst“, slöög de Fei vör, „to’n Bispill den König heiraden.“ „Nee“, stüer de Deern, „laat good ween.“ – „Du büst bescheden“, laav de Fei, „dorüm will ik bi di ween, wenn dat nödig is. Verspraken.“ –– Wat en snaakschen Droom!, dach de Deern un vergeet em.
So wuss se to en plietsche und smucke junge Fru ran. In dat Land avers herrsch en König, de aas man so mit dat Geld, un de Stüern woorn alltied höger. De Lüüd anken un janken ünner de Last. Eens Dags heeß dat: De apentlichen Scholen kost vun nu af an Geld. – De Pleegöllern keken ehr Deern trurig an. Se harrn dat Geld nich. Fix sä de Deern: „Och wat, Abitur bruuk ik nich, un de olle Uni, do kunn ik ja doch nix mehr lehren. Ik help juuch hier in de Weertschap.“ In ehr Hart avers dach se: De dat daan hett, de schall de Krätze kriegen!
Dat Volk avers fung an to murren, un welk säen: So’n König bruukt wi nich! – Al den neegsten Dag keem de Stüervaagt in sien Staatskaross mit Suldaten in dat Dörp, de Stüern indrieven.
„Herr, wi hebbt bloots dat Grööntüüch vun unsen lütten Acker un düssen Esel, dat to Markt to dragen, sünst nix mehr“, bee de Pleegmoder vun de Deern.
„Ik seh, de Esel hett twee Satteldaschen“, anter de Vaagt, „de een dorvun höört juun Herrn un König to. Giff her.“ – „Och, gode Herr…“, jammer de Fru, man de Stüervaagt bleev hart.
Do drängel sik de Deern na vörn un sä: „Herr, wi wüllt den König sien Satteldasch geern geven, man he schall sik sülven utsöken, wat he de linke orr de rechte will!“
„Dat kann ik di seggen, kiebige Deern, laat mi mal kieken, wat dor in is!“
„Nee“, wehr de Deern af, „de König schall sülven wählen, he weet woll in sien Wiesheit, wat de rechte Dasch för em is, ok ahn to kieken! Ik kann mit di un dien Lüüd trüchgahn na’t Slott“, un se faat den Esel bi’t Halfter. – „So schall dat ween“, sä de Vaagt un dach: Wi behollt den ganzen Esel. – De Pleegöllern avers barmen üm ehr Deern, un de Dörpslüüd, as de Treck ut dat Dörp wan-ner, repen ehr achterher: „Segg den König, wi wüllt uns sülven regeern! So’n König bruukt wi nich!“ Man ehr Pleegmoder swiester: „Villicht friegt ehr de König, denn warrt allens anners…“
De Deern avers bummel so’n beten achter den Tross her. As se an’t Slott ankemen, harr se allens Grööntüüch ut de Daschen stiekum an den Esel verfodert.
„Du waagst dat, mi lerrige Daschen antobeden?“, dunner de König.
„Herr, de Daschen vun’t Volk sünd lerrig. Ji saagt an den Ast, op den Ji sitt“, sä de Deern.
„Ik weet“, sä de König, „dat Volk murrt. Wat schall ik doon?“
„Holl Wahlen af un laat de Lü entscheiden!“ – „Büst du mall? Ik schall dat Wahlrecht inföhren?“ – „Nee, sogor de Wahlplicht!“ – „Wat! Büst du ok so een, de’n Republik will? Ik laat di in’t Verlies smieten, di un dien Lüüd!“
„Hollstopp! Höör doch eerstmal to. De Wahlen köönt nich scheefgahn. Passop: Du stellst Wahlurnen op, un jedeen, de för den König is, mutt en Sülverstück rinsmieten“ – den König sien Mien hell sik op –, „man jedeen, de gegen den König is, mutt en Guldstück insmieten. Un Wahlplicht heet: Se mööt!“
„Du hest wirklich en Bregen twüschen de Ohren! So maakt wi dat, un mit dat Geld betahlt wi de niege Geheimpolizei, de de Opständschen verswinnen lett, un du warrst mien niege Finanzminister. De Posten is frie, de vörige is mi gistern an de Krätze doodbleven.“
„Herr, eentlich harr ik dacht, Ji wöörn mi nu anbeden, mi to heiraden“, sä de Deern. – De König lach luudhals. „En schedderig Buurdeern! Du leest eendüdig to veel Märken! Ganz ansehnlich büst du twoors, avers mien Königin mutt riek un vun hogen Adel un en echte Schöönheit wesen!“
Do woor de Deern heel füünsch, un en Wunsch steeg in ehr op… Opeens stunn de gode Fei wedder vör ehr un swiester: „Nich de Pest! De Krätze steekt nich so dull an, man wenn du den König de Pest an’n Hals wünschst, warrt dat hele Land utrott!“
„Dat’s mi egaal!“, zisch de Deern. „De Pest schall em halen!“ Do haal de Esel mit de Achterbeen ut un pedd de Deern dat Rüchgraat twei, dat se dood hensunk. De gode Fei tuck mit de Schullern, „Deit mi leed, güng nich anners! Du kunnst bloots Böses wünschen. Godes geiht di nich in Erfüllen. Ik harr di dat verspraken“, un weer verswunnen.
Un so presst de böse König hüüt noch sien Volk ut, wieldat he nich sturven is.
