„PLATT FÖR HÜÜT UN MORGEN“, NEDDERDÜÜTSCH AUTORENDREPEN 2022
Silke Frakstein
Im Wald und auf der Heide…………………
da such ich meine Freude……., nix dor, den Weg no den See söch ik.
Nu sitt ik all so lang op’n Sattel, un nu dat.
Fief Doog nix as Roh un scheun Eeten wull ik hebben. Un notürlich scheun mit Fohrrad dörch de Gegend zuckeln.
Mien egen Fohrrad blifft to Huus. Utlehnen geit hüüt överall. Jo, ober nich so’n lütt 20“ E-Bike.
Na, heff ik dacht, stell di nich so an, denn eben 26“ mit egen Kraft.
In den Ort gifft dat enen wunnerscheunen See. Dor wull ik eenmol rüm. Ganz kommodig geiht dat los. Foot-und Radweg scheun neben’anner. De Rhododendren bleuht, de Sünn lacht un batz weer de Weg to Enn.
No de grote Siedlung wull ik nich un den weer dor so’n ganz lütten Henwies: Zum See, Westseite. Na bitte. Lütt beten matschig weer dat, ober Natur pur.
Woold, nix as Woold. No den Regen weer dat allens frisch un en wunnerbores Vogelkonzert. Un den Barg rop un dol. Rop weer ik mien egen Schiebehilfe.
Jümmers wieder. Also, so bilütten mutt dat doch links no den See gohn. De Sünn steiht ok richtig. Nix dor, jümmers wieder un jümmers op un dol. Keen Henwies , keen Lüüd. Dor, endlich, een Krüüzung: Fußweg zur Haltestelle.
Wat denn för’n Töövsteed? Ik stoh hier Modderseelen alleen in’n Woold. Un ok noch Sand, so as in de Heid. Un denn keem doch wohrhaftig een Henwies no „Schmand“ . Schmand? kenn ik blots för Salat un Soßen. Ober wieder, jümmers wieder. Op’n Mol stunn ik an de Bundesstroot. Rechts? Links? Keen Henwies un de Autos harr’n Zacken op’n Tacho. Mien Gefeuhl seggt no links . Ober mit’n Leihrad, op dat ik noch so’n lütt beten unseker weer? Ne, denn leber Schmand.
Schmand weern twee Hüüs un nüms to sehn. Also wieder. In de Feern weer een groten Buernhoff to sehn. Un denn?
Irgendwann keem wedder een Krüüzung, dor güng dat no Pantow un twee km „ bis zu Haltestelle der Bahn“. Wat denn för’n Bohn? Segg mol wo bün ik hier eegentlich? Ha, an de Bohn vun‘n rasenden Roland. Merrn in de Landschaft, kuschelig twüschen de Feller – Idylle pur.
Lütt Hüsung weer ok dor, mit’n Fohrplon, Disch un Bänke. Ik heff mi hensett un weer fix un fardig. Ik harr nix to drinken un to eeten mit. Mi weer allens egol. De Tog mutt mi mitnehmen, ik kann eenfach nich mehr.
Non’n Tiet kemen noch twee Radler. Ok oh’n Kort etc. De hebbt mi denn Woter un Banonen geben.
De Tog keem, un in 15 Minuten weern wi in Binz. Vun den See wull ik nix mehr weeten. Mi hett allens weh dohn. Ab in de Sauna un ran an dat Obendbuffet.
„ Und warum hast Du nicht dein Smartphone gefragt“? Froog mien Fründin.
Tja, ok as Grufti bruukt man Äkschen un Survival , so as Nehberg.
Allens klor?
Urlaub
Ik sitt an’n Strand vun Binz, mit‘n Blick op Woter. Dat is halvig teihn an’n Obend un de Sünn geiht ünner.
Veele Lüüd sünd noch an’n Strand. Un hier un dor steiht so’n lütt Hüsing un dor gifft dat wat to drinken un Musik gifft dat ok. Nich so mien Richtung – ober?
As Bedienung steiht dor een Ägypter . 25 Johr oolt. He hett dat Leben noch vör sik. Ober he is nich tofreden. He kann Ingelsch, Russisch, Polnisch un Düütsch.
No mien Meenen kann he dor ut wat moken.
Ik weer 20 Johr oolt un as Deenstdeern in Timmendorf. Woso? Mien Broder is nochmol Vadder worrn un kunn sik um den Lütten nich kümmern. Dor hett mien Mudder em nohmen un all de Lüüd in uns Siedlung hebbt dacht dat is mien unehelichen Jung. Also nix wie weg.
Mien Arbeit in de Pension: Söss Stuven, Köök un Wohnstuuv mutt ik sauber moken. Un notürlich „letzte Dör achtern links“. Dusche un WC geev dat dortomolen in de Stuven noch nich.
Ok dat Freuhstück weer mien Opgaav. Dorför harr ik denn an’n Nomiddag free.
Mien „Unnerkunft“ weer een Klappbett in de Köök achter de Sofia. Dorum stunn in de Annonce ok: „ Mit wenig Gepäck“
Mien eerste Nacht weer wat unruhig wiel de Herren vun de Wohnstuuv no Tante Meier güngen un ut „Versehen“ jümmers op mien Bett fullen sünd.
Na, nich mit mi heff ik dacht. Un as ik mit mien Arbeit fardig weer bün ik no de Kurverwaltung un heff mol so froogt: wie – was un wo. De hebbt blots mit’n Kopp schüttelt un mi Hölp toseggt.
Ik weer noch gor nich ganz wedder bi de Pension, keem „Der Herr des Hauses“ ( op Poppier ) op mi to un wies mi mien lütten Bungalow achtern in’n Goorn.
„Entschuldigung, das ist alles ein Versehen, das ging gestern alles so schnell.“
Na, nu weer allens in Botter.
De Wohnstuuv för de Gäst weer de Slaapstuuv vun de Ehelüüd. Un bit de ut de Puuch weern mutt ik Freuhstück moken.
Mi 20 Johren hett man Hunger an’n freuhen Morgen , un so heff ik mi denn eerstmol twee Rundstücke, god belegt, gönnt. De Madam hett sik so’n lütt beten wunnert, dat se sik bi de Rundstücke jümmers vertellt hett in de letzte Tiet. Ehr Mann hett blots grient.
Madame un ehr Dochter sünd obends, jümmers fein opfladuust, no Travemünde in dat Kasino fohrt. Ehr Mann mutt to Huus blieben „und nach dem Rechten sehen“.
Ik harr pro Dag DM 2.50 to’n Leben. Dat weern twee Töller Arftensupp, mit’n Wust dorbinnen wenn de Fro an’n Stand weer. Also, Freuhstück un Meddag weern seker. Un an’n Obend? Dor hett de „Huusherr“ mi den Henwies geben dat he mit Fro un Dochter jümmers Klock söss Obendbrot eeten. Per Tofall weer ik jümmers to de Tiet ok dor un he hett mi denn inloodt.
Jo, un wat heff ik nu an’n Nomiddag mookt? Een Fohrrad besorgt un de Gegend unseker mookt. Un batz weer ik Animateurin. Twee Deerns, in mien Öller, ut’n Ruhrpott mit Geld anne Hacken, kunnen mit ehr Tiet nix anfangen un so heff Vörslääg mookt un wi hebbt to Dritt Timmendorf un Umgebung unseker mookt.
Feine Doog weern dat.
Un denn, denn hebbt de beiden mitkregen dat mien 21. Geburtsdag keem, de Volljährigkeit. „Super, das feiern wir, im Cafe‘ Keese in Niendorf/Ostsee“.
Mit DM 2.50 inne Tasch? „ Keine Widerrede, das machen wir schon“.
Wi seten also bi Cafe‘ Keese to drütt an’n Disch, dree Mannslüüd kemen denn dorto. Un op Tante Meier hebbt wi de dree Mannslüüd denn „verdeelt“.
Dat güng fix, wi weern uns gau eenig un ik harr dat grote Los trocken.
Ik heff danzt mit mienen Partner as harrn wi noch nie wat anners mookt.
Klock twölf de grote Tusch, ik seet op’n Tresen un all hebbt se gratuliert. Achterno harrn mien Partner un ik den Sool för uns alleen. De Lüüd stunn an’n Rand un dat geev blots noch uns twee.
Klock twee weer Sluss un bit Klock söss weern wi noch in Charlies Bar.
Mien Deenst fung Klock söben an un to Foot sünd wi denn vun Niendorf/Ostsee no Timmendorf tippelt. De Heben hung vuller Geigen.
Ober an’n nächsten Dag weern bi de Geigen de Saiten in’n Ammer. All‘ dree Mannslüüd weern verheiroodt un seten mit Kind un Kegel an’n Strand.
Mien Dänzer hett mi noch fief Johr lang söcht, hett mien Nobersche mi vertellt. Jümmers op’n Weg vun’n Ruhrpott no Niendorf/Ostsee.
Und wi hat Hildchen Kneef einst so schön gesungen: „ Aber schön war es doch, aber schön war es doch. Sowas kann es doch einmal nur geben“.
