„PLATT FÖR HÜÜT UN MORGEN“, NEDDERDÜÜTSCH AUTORENDREPEN 2023
Christl Twenhöfel
Ailas Droom
Tosamenrullt liggt Aila op den Diwan. De Kiekkassen löppt, över de Mattschiev flackert bunte Biller, goot utsehend Minschen in en schier Ümgeben. Aila süht dat nich. Ehr Gedanken sünd wiet weg. Dreiht sik üm een’n Satz.
Tokamen Week wöör se heiraden.
De Tanten harrn tosamen seten, snackt un tosamen Plov eten. So weer de Heirat kloor maakt. Man Aila wüss nich, wokeen se heiraden wöör. Dat wöör se hüüt to weten kriegen un em ok sehn. Mit’nanner snacken wöörn se hüüt seker nich. Ehr Mudder harr blangenbi seggt, he keem ut dat Dörp an’n Strom, harr gode Arbeit. Man wo oolt is he? De Süster ehr Mann weer teihn Johr öller as se. Aila schuddert. Se harr geern en Mann in ehr Öller, twee Johr mehr as se, blots nich mehr. Groot un stark schall he ween. Un ut de Stadt. Se will weg ut dat Dörp. Man ut dat Dörp an’n Strom heet, he is Fischer. Arbeiter op’n Buu weer dor al beter.
Aila dröömt vun en egen Wahnung in de grote Stadt. Se müch modern Kleeder antrecken, lange Büxen, High-Heels utprobeern. In’t Theoter gahn, Musik un Danz mit Fründinnen beleven. Un se müch ehr egen Geld verdenen. Dat is ehr gröttst Lengen.
Egens hett se dat goot hier in’t Dörp. In’t Huus is Platz noog för de hele Familie. Man wenn ehr Bröder oolt noog sünd, warrt de ok verheiradt un denn treckt de Froons hier mit in. So is dat Usus. Dat Huus is ganz passabel. Beter as de Lehmhüüs een Dörp wieder. Ehr Huus is ut Betonplatten boot, hett groot Finster. Dat gifft Strom un Gas ut de Leitung. Jedeen Huus hett den egen Wateransluss. Dat is al Luxus. Binnen kunn de Familie dat Huus indeelen as se dat wull. Se hebbt en groot Stuuv, mit dick Pulster op de bunten Teppiche. Op de anner Siet steiht de grote Disch mit de fien bestickt Dischdeek, pulstert Stöhl ümto. An de Wännen sünd Ornamente maalt, dor hangt Speegel un Lampen. Denn is dor de groot Köök un ok en Baadstuuv mit Baadwann. Man de warrt kuum nutzt. Dat heet Water is to düer. Boben sünd veer Slaapkamern. Jungs un Deerns slaapt getrennt. Man de Deerns in een Kamer. Nu, wo de groot Süster verheiradt is, sünd se blots noch to tweet. Dat is al en beten beter as to drütt. Man de Jungs hebbt jedeen ehr egen Kamer. Un de Öllern een för sik. De is ok grötter as de Kamer för de Deerns.
In’t Dörp gifft dat en Gemeenschaftshuus. Dor dröppt’n sik un besnackt, wat för dat Dörp nödig is. Wat warrt op welk Flach plannt, schall en Peerd oder beter en Esel anschafft warrn, welk Theotergrupp warrt inladt, welk Films wiest. Hier draapt sik de Kinner un de olen Lüüd. Hier warrt sungen, Korten speelt, lacht un diskereert. Jedeen ut’t Dörp is meist elkeen Dag en Tiet lang hier.
Aila langt dat nich. Se müch mehr. Geern harr se studeert, tomindst en Arbeit butenhuus is ehr Droom. Se is geern na School gahn, hett allens lehrt wat ehr anbaden wörr. Se kann koken, neihen, singen. Bi’t Reken is se fix. Bi de Feldarbeit kann se mitholen, se repareert dat Warktüüg, ok de elektrischen. Wenn een mit den Computer nich wiederkummt, warrt se fraagt. Un Unkel hett ehr dat Autoföhrn bibröcht. Man hier in’t Dörp dröff se nich alleen föhrn. Dat schickt sich nich vör en Deern.
Mit’n Ruck kummt Aila to Hööcht. Hüüt warrt se den Mann kennenleern, den se heiraden schall. Se mutt op Düvel kumm rut mit em alleen snacken. Em klormaken, wat se vun’t Leven verwachten deit. Of he ehr den noch nehmen wöör?
Oder schull se lever mit ehr Mudder snacken? De warrt ehr verstahn, is se miteens seker. Se is de Lehrersch in’t Dörp. Keen anners schull ehr verstahn, wenn nich Mudder. De höll twors op de Tradition, man Aila weet, dat ehr dat faken gegen Strich geiht.
Heff ik to langen töövt? Aila jumpt hoch. Harr ik nich al langen mit Mudder öwer mien Drööm snacken müsst? Man, harr se dat weten kunnt, dat se so gau verheiradt warrn schull? Se is doch jüst söbenteihn. Is dat nu al to laat? Opschreckt kickt Aila rundüm. Se mutt foorts mit Mudder snacken! Man, se sackt tosamen, Mudder is nich in’t Huus. Se sitt in’t Gemeenschaftshuus un leest de Olen de Zeitung vör.
Un Vadder warrt dat nich tolaten. Aila sackt trüch op dat Pulster. Vadder hett dat letzt Woort. So weer dat jümmer, so warrt dat blieven.
Warrt dat so blieven? Aila maakt sik wedder graad. Weren nich al Lüüd ut dat Dörp na Stadt gahn? Meisttieds Mannslüüd, kloor. Enkelte harrn aver ehr Froons mitnahmen. Man, dat een Fro alleen gahn is, hett se noch nie nich höört.
Wokeen leevt in de Stadt den ik kenn, de verwandt is? Aila gruvelt. Verwandt weer goot, dat möök dat eenfacher en Totogsgenehmigen to kriegen. Ahn de güng dat nich, tomindst nich wenn’n in de Hauptstadt, na Taschkent, wull. Is dor nich en Unkel vun de Fro vun Mudders Cousin ut Buchara? Wenn se dorhen künn, weer dat al beter as nix. Wat müss de Familie dor woll för betalen? Un wöörn se dat för en Deern doon?
Mit de Twiefel sackt Aila de Moot. Schull se lever bet na de Hochtiet töven. Hopen, dat ehr Ehemann in de grote Stadt gahn wöör? Aila süfzt. Schull dat ehr Tokunft ween? Kinner kriegen, Huusholt, Kiekschapp, liggen op den Diwan, mit de Tiet dick un fett warrn? De Droom vun de grote Stadt, schull dat en Droom blieven?
Plov: Usbekisches Nationalgericht
Leve HSV-Fans,
hett wedder nich schlumpt.
Is nix worrn mit trüch in de eerste Liga. Un jü harrn sik so veel Mööh geven! Mit all Middel hebbt jü de Mannschopt andreven. Jü sünd in’t Stadion gahn, hebbt de rechte Kledaasch antrocken, sungen un klatscht. Un wo dat jichtens angahn kunn, oder ok nich, hebbt jü Teken sett. Brüchen un Stromkassens anmaalt, HSV un anner TAGs an de Wännen schreven, Opbackers verdeelt, op Schiller, Lampen, Bänk, in de Bahn un de Bussen. Nich blots in Hamborg. Elkeen Dörp ümto hett wat afkregen.
Man holpen hett dat allens nix! Dit Johr nich un nich in de Johrn vörher.
Leve HSV-Fans, jü bruukt en ne’e Strategie. Dit Johr mutt dat anners warrn. Dörv ik wat vörslaan? Wascht all de Farven af, kratzt de Opbackers weg. Maakt Hamborg un ümto wedder schier. – Denn künn ik den HSV ok wedder de Dumens drücken. –
Un denn freiht jü op dat Lokalderby. HSV – St. Pauli, dat gifft dat blots in de tweete Liga!
En goden Start in de ne’e Saison,
wünsch ik
Sitten gahn
Wi schöllt sitten gahn. Fröhstück is trecht.
Op de bunte Deek staht Körv mit Broot, lütte Schötteln mit Marmelad un Honnig, Töller mit Tomaten, swatte un gröne Oliven, Salate vun rode Linsen, Kicherarven, Paprika, dor is Kees un Ei. Töller, Mess un Gavel sünd rundüm verdeelt.
Denn laat uns man sitten gahn. De Kinner hebbt ehr Plätz all funnen. Ik much geern op de Eck, man dor is keen Dörchkamen. Mutt ik hier an de Wand blangen de Döör blieven. Na ja, de Wand in’n Rüch is sachts goot, kann ik nich ümfallen.
Man daalkamen ahn dat de Fööt op de Deek togangen sünd? De Deerns sitt as en Snieder, dat kann ik al langen nich mehr. Eerstmal in de Hock, denn op de Knee. Na twee Minuten möögt mien Knee nich mehr. Fööt na de en Siet, Mors na de anner. Veel Platz to’n Rögen is nich, wi sünd hier mehr as föffteihn Lüüd.
Dat Teeglas annehmen, dat krieg ik hen. Man an de Marmelad op de anner Siet kann ik nich langen. „Geev doch mal röver.“
Noch mal anners mit de Been, man de Wand hölt mi fast. Den Mors en lütt beten dreihen, so mutt dat gahn.
Smecken deit dat allens. Mi tominnst. Nich jedeen mag in de Schöttel langen, wo de anner jüst mit sien Lepel in west is.
Dat de annern so langen in de Knee liggen köönt! Ik mutt jümmer mal wat rögen. Blots nüms anstöten, nix ümstöten. Noch mal wat ut de Schöttel in de Mitt pröben. Mit en Hand opstütten, lang maken, mit de anner Hand henlangen, mit en beten Kraft trüchdrücken. Geiht doch!
Noch mal Tee nageten? Kloor doch, dank ok.
Teschekür ederim. (Türkisch: Danke schön)
