Brigitte Fokuhl – Wladimir un de Volkslieder & Mit F orrer mit V

Brigitte Fokuhl
Brigitte FokuhlWladimir un de Volkslieder & Mit F orrer mit V
Boren 1940 in Lübeck un dor hüüt noch tohuus.
Lehrt heff ik Rechtsanwalts- un Notariatsgehilfin, laterhen bi de Justiz as
Sachbearbeiterin tätig west.
1967 Heiraat mit een Tähndokter, twee Kinner.
Mit föftig anfungen, up Platt Geschichten to schrieven. Platt bi mien Vadder lehrt (boren in Groß Schenkenberg).
Veröffentlichungen: Anthologien beim Quickborn-Verlag, Eutiner Klenner, Wachholtz-Verlag, eigene Broschüren.
Hochdeutsche Veröffentlichungen im Wartberg-Verlag „Aufgewachsen in Lübeck in den 40-iger und 50-iger Jahren“, „Lübecker Geschichten und Anekdoten (Das ist ja gediegen)“.
Seit 1999 ununterbrochen wöchentliche Kolumnen für die Lübecker Nachrichten (Hauptredaktion Lübeck) und Bad Schwartauer/Ostholsteiner Redaktion geliefert (bis heute).
Beiträge für die kostenlose Zeitschrift „Reifegrad“.
Leiterin des plattdeutschen Gesprächskreises beim Verband „Frau und Kultur in Lübeck“ seit vielen Jahren.
Lesungen im Umkreis auf Platt, wenn gewünscht mit Unterbrechung durch Singen hoch-/und plattdeutscher Lieder mit dem Publikum mit Begleitung durch meine Treckfidel.
Lübeck, den 20. 3. 2022
„PLATT FÖR HÜÜT UN MORGEN“, NEDDERDÜÜTSCH AUTORENDREPEN 2022
Brigitte Fokuhl

Wladimir un de Volkslieder

Wladimir is een Moskauer Jung, de mit siene Familje vör Johrn mal in Ost-Berlin landt is. Un wat so`n Moskauer Jung is, de hett dat fuustdick achter de Ohrn. Jedenfalls is dat bi Wladimir so. He is so`n richdigen Schlawiner, kannst` ok seggen, he is een Ulenspegel. He kickt sik de Lüüd an, mit de he to doon hett un vergliekt se mit siene Landslüüd. Un de kaamt nich jümmer goot dorbi weg. Aver he kriggt ok mit, wat wi hier för Marotten hebbt. Un dat allns markt he sik, schrifft dat up un vertellt dat nahst de Lüüd. Un de amüseert sik bannig doröver, un de mehrsten vun uns möögt Wladimir, den Schlawiner, geern lieden un höört to, wenn he wat to verkünnen hett.

Nu is em in den Sinn kamen, he will sik mal över düütsche Volksleder kunnig maken. Wo fangt man dor an? … Na, man snackt mit Heino. De hett je `ne markige Stimm un singt solke Leder as vun swattbrune Hasselnööt un bunte Fahnen, de bi de Reis över`t Meer weihn. Dor tuckst männigeen vun uns tosaam un meent blots: dat sünd je Nazileder. De hebbt dat dormals ok sungen, liekso zackig as Heino nu. Dor is blots wat bi: De Jung singt so in de Oort as dormals de Nazis, he is aver keen. He is Kunditer un backt Torten. Un dat Fahnenleed, dat stammt al ut de Wannervagel-Tiet üm 1900. Un wieldat sik dat so schöön singt, hett de Nazijugend dat övernahmen. Ok in de School hebbt wi dat dormals sungen. Wi weern lütte Kinner un froh, dat de Krieg to End weer un wi nix mehr mit Nazis to doon harrn. Aver Volksleder hebbt wi geern sungen. Dat geev je noog dorvun.

Also, as nu Wladi, de Schlawiner, mal wat över düütsche Volksleder weten wull, dor hebbt se meist allemann mit de Schullern tuckst un meent, dor weet se nich so goot över Bescheed, un de Nazitiet is je ok vörbi – gottsiedank. Wladimir hett grient un sik een annern to`n Snacken haalt, nöömlich Klaus Meine mit de Mütz ut Hannover, de Sänger vun de Grupp „Skorpions“. Wat weet de vun Volksleder? … Nich veel. He hett siene Musik vörstellt, un dor is je ok nix gegen to seggen. Aver mit Volksleder hett dat nix to doon. Dor hett Wladimir markt, he kümmt hier in Düütschland nich so recht wieder mit sien Thema un sik up den Weg na de Schweiz maakt.. Na, dor kunn he wat finnen! De hebbt dor rieklich Volksmusik to`n Singen un Spelen mit Instrumenten.. Wladimir weer hen un weg vun all dat, wat he dor to höörn kreeg. Dat nimmt je keen End mit de schöne Musik, hett he meent un weer an`n leevsten dorbleven. Dat kann man goot verstahn. Aver he müss je noch na Österriek un sik dor ümkieken. Na, dor kunn he Schrammelmusik höörn un de velen Leder mit Wiener „Schmäh“. Dat is doch wat!

Aver he müss unbedingt mal de „Wiener Sängerknaben“ besöken. De mütten doch Ahnung vun Volksleder hebben. Un dat hebbt se ok. Se singt as de Engels – un sünd doch Bengels. Wladimir hett mit den Scheff vun de Jungs snackt, un de hett meent, se würrn je geern mal wat Russisches singen. Na prima! Wladimir weer hen un weg. Un so hett he dat Leed rutkraamt „Ziehet fest an! …“ Dat hett de Scheff vun de Sängerknaben denn ok anstimmt, un de Jungs hebbt sungen as de Engels. Aver as de Scheff Wladimir beden hett, doch ok mittosingen, dor hebbt de Jungs de Ogen verdreiht. Wladi kann nöömlich nich goot singen un hett dor so`n beten rümeiert. Un dorbi gifft dat in Russland so feine Leder. Man mütt blots mal de Don- orrer Schwarzmeer-Kosaken tohöörn. Dat is too schöön! Man nich jedereen kann so schöön singen as een Kosak in`n Chor. –

Aver bi de nahste Gelegenheit nehm ik miene Treckfidel un Ulf siene Klampfe. Wi setten uns allemann üm`t Lagerfüür un singt düütsche Volksleder (un ut anner Länner ok) un köönt gor nich wedder uphöörn, so veel fallt uns in. Eerst wenn dat Füür ut is un wi anfangt to freern, denn höört wi up un kruupt in den Slaapsack.

Aver bi de nahste Gelegenheit sett wi uns wedder tosaam un singt un singt … . Also, wenn Wladi, de Schlawiner mal Lust hett, denn kann he geern vörbikamen un bi uns mitsingen. Wi hebbt massig vele Volksleder up Lager. „Auf der Lüneburger Heide …“ unsowieder.

Mit F orrer mit V

„Moin, Fiete!“ „Moin, Hannes! Wat hest du denn hüüt morrn up`n Lappen?“ „Ik will mienen Söhn anmellen. De is gistern boorn.“ „Och Gott! Is dat al passeert? Dat woveelte Kind is dat egenlich nu?“ „Dat is de Nummer ölben. Aver nu is Sluss. Miene Fru will keen Kind mehr – un ik ok nich.“ Börgermeister Fiete nickköppt. „Dor hebbt ji recht mit. Ölben sünd noog. Wo sall de Lütt denn heten?“ „Willem hebbt wi uns dacht.“ „Na, denn sett di man eerstmal dal, ik kraam in de Twüschentiet de Papiern rut.“ Hannes sett sik un stellt siene Aktentasch bisiet un haalt dor een Buddel Kööm rut un twee Glääs. „Laat uns man eerstmal anstöten. Dit is je nu de letzt. Prost!“ „Meenst du? Na, wenn dat Nödigen keen Enn nehmen deit … proost!“

Un nu kümmt dat Amtliche. „Ik seh graa`, bi diene Kinner is de Tonaam an`n Anfang mal mit F schreven un mal mit V. Hannes sluckt sienen Kööm dal. „Nu laat uns man noch enen hebben. Up een Been kann man slecht stahn, proost! Wat meenst du, poor mit F un poor mit V…? Is dat so wichdig? Se kaamt doch all ut enen Stall.“ „Tschä, dat is wichdig. Also, wat nu?“ „Denn schriev dat man mit F.“ „Is goot, Hannes, denn schriev ik in dat Book „Wilhelm Fokuhl“. „Jo, so sall dat sien! Proost!“

Lange Tiet is vergahn. De mit F un de mit V hebbt sik in de Twüschentiet in de hele Welt verdeelt. Aver dat gifft ok welke, de sünd in`t Lauenborgsche bleven orrer doch dicht bi.

Ik heff enen heiraat, wo de Tonaam mit F schreven warrt. Wenn ik aver mal wat bestelln  will, segg ik vörsichtshalver to de Upschrieversche „Fokuhl bitte mit F vorne, nicht mit V. Un rumms steiht Vokuhl al dor.Ik haal deep Luft un meen denn: „Ich habe gerade gesagt: Fokuhl mit F. Warum schreiben Sie dann ein V dahin?“ „Was? … Habe ich gar nicht gemerkt. Ich kenne nämlich einige Vokuhls. „Na, denn ändern Sie das bitte!“

Nülich passeerte mal wat Afsünnerlichs. Mien Naam müss wegen een Bestellen wedder mal noteert warrn. Ik harr mienen Snack mit F un V noch gor nich anbröcht, dor schreev de Fru

al „Fokuhl“ hen. Ik weer vun de Socken. „Was? Das wundert mich aber.  Wenn ik „mit F“ sage, dann schreiben die Leute zu 95 Prozent das V hin. Sie sind eine Ausnahme. Wie kommt das?“ De Fru lacht. „Ich kenne eine Familie Fokuhl. Deshalb.“

Also, dat allens wäär nich passeert, wenn Hannes un Börgermeister Fiete dormals nich enen orrer mehr to Bost nahmen harrn. Un dat bi alle ölben Kinner. Dat läppert sik denn, un du kümmst dorbi dörchenanner. Nu is`t ok egaal. De mit F un de mit V, de süllt leven! Proost!“

Nach oben