„PLATT FÖR HÜÜT UN MORGEN“, NEDDERDÜÜTSCH AUTORENDREPEN 2023
Johanna Kastendieck
Dat weer eenmal oder De Idee is nich slecht
Mien Gott, wenn ik dat allens vörut ahnt harr! Dat harr hier so schön blieven kunnt. So ruhig un ahn Hektik.
Aver nee, dor stüern so’n poor swachsinnige Öllern ahn Verantwoorden ehr Kinner ahn Koort in den Woold, wo doch jeder weet, dat een sik hier bannig verlopen kann. Dat weer doch jüst de Grund, dat ik hierher trocken bün in dissen Urwald. Un nu hebbt se mi tofaat!
Egens weer dat ja mehr tofällig. De Beiden harrn mi nie nich funnen, wenn ik mi avends nich en lüttet Füer ansteken harr, wiel mi so koolt weer. Dat weer mien Fehler. Un nu sitten de beiden Gören hier bi mi un fragen mi Löcker in den Brägen. Mi is al heel swiemelig in’n Kopp. Na Huus stüern kann ik se hüüt Avend nich mehr. Wat maak ik blots mit de Beiden?
De Jung süht ja heel plietsch ut, aver de Deern – tüffelig un langwielig.
Na ja, disse Nacht köönt se eerstmal hier blieven un morgen seht wi wieder.
Wat, wat wöllt ji drinken? Kaba?? – kenn ik nich, man ik kann jo en feinen hitten Brennetteltee maken un denn af in’t Heu. Dunendeken, Fedderkarnmatrazen hebbt ji to Huus? Heu kriegen bi jo blots de Peerd? Du leve Hemel!
Wor mien Fernseher steiht? Nu höört mal to Kinner, ik weet nich wat en Fernseher is, aver vun de Bült achter mien Huus kann ik wiet in de Feern kieken.
Stereo-Anlage, CD-Player? Noch nie wat vun höört. Wat deiht een dormit? Musik hören? Wenn ik Musik hören will, denn gah ik in den Woold un luster op den Gesang vun de Vagels un dat Ruschen vun de Bööm ründüm.
Nee, en Aven to’n Kaken heff ik ook nich. Meent ji, een kann nich över‘t apen Füer kaken? Kaamt, ik wies jo dat.
Du leve Tiet, sünd all Kinner hüüttodaags so anstrengend? Goot, dat ik keen heff. Na ja, den passlichen Kerl dorto heff ik ja ook nich funnen. Afschons, wenn ik mi dat recht överlegg, de ool Zausel mit sien Töverkunststücken weer villicht doch nich so slecht ween. Denn harr ik en beten mehr Ünnerholen hatt. Keen Wunner, dat ik so’n beten tüdelig worrn bün, as ji seggt,
Man dorför kenn ik veel Geheemnisse vun disse Welt, de ji nich kennt, wiel ji mit slaten Ogen dör de Welt loopt.
Ik verstah de Spraak vun de Derten. De Maan un de Sünn geevt mi Knööv för mien daglich Arbeiten.
Kiekt mal, hebbt ji wüsst, dat een ut Mardelblomen de leckerste Salat vun de Welt maken kann? Ut Hollerbeeren maak ik Saft, De verdrifft jedet Verköhlen un gifft mi Knööv för den langen kolen Winter. Ik sammel Walnööt un Haselnööt, mahl se un back dorut tosamen mit mahlen Koorn en heel lecker Brot.
Himbeeren, Brummelbeeren, Preisselbeeren un Blaubeeren plück ik un kaak dorut de leckersten Marmeladen un Gelees. Glöövt nich, ik wüss nich, wat goot smeckt!
Mahlen Bookeckern mit Multebeerensnee – hmmm, en Genuss.
Ik kenn Planten un Krüder tegen meist jede Krankheit un af un an kamen sogor Lüüd ut’t Dörp un laten sik vun mi behanneln. Man ik sülven gah nich gern rut ut mienen Woold.
Wat seggst du Jung? Dat is en bescheten Leven? Woso kümmst du dorop? So heff ik al jümmer leevt un will dat ik gor nich anners. Ik mutt togeven, dat is männigmal en stuur Stück Arbeit, man bether hett mi dat goot gefullen.
Man kunn mehr dorut maken? Ja, wo denn? Nu maakst du mi nieschierig,
Wat gifft dat dor bi jo buten in de Welt? Teleshopping? Noch nie nix vun höört. Kannst mi dat mal verkloren?
Oh, Strom bruukt man dorto un en Computer un wat noch? Snack luder, ik höör in de letzte Tiet nich mehr so goot. So, en Telefonleitung. Un dormit kunn ik all mien, wo seggst du dorto, Naturprodukte verkopen?
Dat is allens en beten toveel för mi hüüt Avend.
Nu gaht wi eerstmal slapen un morgen fröh verkloorst du mi dat nochmal.
Ja, wat is denn nu noch? Kannst du denn keen Roh geven?
Wat hest du al för mi? En Internet-Adress?
www.grimm-hex.de?!!!
Töveree?
Disse blaue Ogen, so en Blau!
Eddi seet an de Bar un drööm. He müss ehr jümmer wedder ankieken, disse Fru achter de Theke. So blaue Ogen.
De Fru stünn achter den Tresen, en Zigarett in de Mundwinkel un beobacht de meist männliche Besöker.
Nee, se weer keen vun de lichte Soort Fruenslüüd, dat harr se sik sworen.
„Na, Eddi, noch een?“
He wüss, dat he egens keen Whisky mehr drinken schull, man he kunn disse blauen Ogen nix afslagn.
„Ja, een noch, denn mutt ik na Huus.“
„Na Huus? Dor töövt doch keeneen op di.“
Jane, so nööm se sik hier, kenn meist de ganzen Familjengeschichten vun de Gäst, de jümmer wedder hier opdükern.
„Eddi, denn fohrst du aver nich mehr sülvst, höörst du? Ik roop di denn en Taxi.“
Eddi drunk mit Geneet sien Whisky un leet Jane nich ut de Ogen.
Disse blauen Ogen! So kloor as in See in de Bargen morgens, dach he, ofschoonst he noch nie nich en See in de Bargen to Gesicht kregen harr. Man he harr dat mal so leest.
In de Twischentiet weer sien Kopp al so swoor worrn, dat he em mit sien Hannen afstütten müss.
In de Bar weer dat al teemlig leddig worrn, man Eddi seet as fastwussen op sien Barhocker.
Hüüt, so harr he sik överleggt, hüüt wöör he so lang töven, bet Jane Fieravend harr un denn wöör he ehr fragen, af he ehr na Huus bringen dörf.
Bi den Gedanken „achterna“ oder sowat Ähnliches weer he meist utrast.
Janes Stimm reet em ut sienen Droom.
„Ik glööv, du hest nu genoog, un ik will hier nu ok Fieravend maken.“
„Blots noch een“, nuschel Eddi mit swore Tung, „blots noch een, denn is Sluss, verspraken.“
Jane goot em noch en Whisky in, de se aver mit Water verdünn. De wöör se ok nich op de Reken schrieven.
„Wo kann een blots so blaue Ogen hebben“, lall Eddi in ehr Richt.
He weer intwischen de letzte Gast.
„Eddi, kam, drink ut, ik will hier tosluten. Ik roop di en Taxi.“
Jane rüüm op de Theke op, stell de anbroken Buddels torüch an ehr’n Platz, wisch den Tresen af un mook de Aschers leddig.
Eddi leeg in de Twischentiet mit sien Kopp op de Theke un segh ut, as wenn he sleep.
Twischendörch murmel he jümmer wedder: disse blauen Ogen.
Jane trock em vun’n Hocker, stell em op de Been un schoov em vör de Döör.
„Dien Taxi is glieks hier. Geev mi dien Autoslötels.“
Eddi kunn sik meist nich mehr op de Been hollen un holl sik an de Ingangsdöör fast.
As dat an’t Betahlen vun sien Getränke güng, har Eddi Jane sien Portemonnee geven un se harr faststellt, dat he ok noch noog Geld för en Taxi harr.
Nun güng se un trock sik fix üm, leeg ehr Arbeitskleder af, wat en korte Rock un en enges Top weer, maak dat Licht ut un güng to Eddi vör de Döör.
Dor stünn he un tööv.
Op wat töövst du noch?“, fraag Jane.
„Ik tööv op Jane mit de blauen Ogen“, anter he teemlich bestimmt.
„Hier bün ik doch,“ anter de Fru, „Ik heff just de Bar tomaakt un nu will ik ok na Huus. Kiek mal, dat warrt al hell.“
„Laat mi!“, Eddi wehr ehr Arm af, de em stütten wull. „Ik tööv op Jane mit de blauen Ogen.“
„Ik bün Jane“, anter se un keek em in’t Gesicht.
„Nee, du büst nich Jane. Mien Jane hett blaue Ogen as en See in de Bargen an’n Morgen.“
Eddi keek ehr an. „Du hest bruun Ogen un korte Hoor, so süht mien Jane nich ut.“
Se kunn em nich övertügen.
Un so holl Jane ut ehr Handtasch de blonde Perück mit de langen Hoor un en lütte Doos mit de hellblauen künstlichen Linsen.
„Hier, dat is mien Arbeitskledaag, kiek di dat genau an. Dat heff ik betto noch keeneen wiest.“
Mit disse Wöör sett se sik de blonde Perück över ehr korte Hoor un dä de blauen Linsen in de Ogen.
Eddi keek ehr mit Gräsen an, stolter to sien Taxi un wurr in de Bar nie nich mehr sehn.
Talkshows künnt ok muteern. Miteens wannelt se sik to’n lütt Volkshochschool. Mathematik un Latiensch lehrt man op enen Slag. Exponentiell seggt di nix? Un linear ok nich? Wenn wat sutje anstiggt, is dat linear un half so leeg! Wenn de Tallen aber hochscheten un meist exploderen dot, is dat exponentiell un löppt op dat groot Malöör rut. Is nich schön, wenn du vulnerabel büst. Dat meent nix anners as klöterig.
Keen sik vun düsse Kupparbeit verhalen mutt, kann sünnerlich op Körperspraak un Benimm in den Stadel oppassen. Wenn Wippsteert Lanz opgeregt mit sien Wiesfinger den Schievenwischer namakt, lohnt sik dat för de Gäst nich, gegenan to dibbern. Dat duernde Ringrätschen in anner Lüüd ehr Reed schull he sik fix afgewöhnen. – Wohr die weg, wenn Anne Will mit den Foot wippelt. Denn stüert se tomeist op dat Gender-Steern-Luftlock to, dat fällig is, wenn’t toglieks üm Fruunsun Mannslüüd geiht.
De Stadl makt mi Dag för Dag klöker. Ik verwessel nix mehr un kann allens richtig utenanner holn:
Biontech un Bioland, Astra un Seneca, Moderna un Kaloderma,
RKI un DRK. Hett ’n beten duert, spitz to kriegen, dat positiv leeg un negativ goot is in de Pandemie. Denn bruk ik nich grantig to warrn, wenn de Naver mi toröppt: „Bliev negativ!“
Bilütten heff ik de Nees vull. Lanz un Konsorten mitsamt ehr Mutanten künnt mi geern hem. Ik dröm vun de goden olen Stadl-Tiden. Krützfohrtschipp un Ballermannfleegers kann ik missen, aber nich de Blasmusik, Kaptein Sülveriesen un uns Hit-Helene.
